Kijktip: Irene Huss

De vrouwelijke Wallander uit Göteborg

In de gouden tijd van Scandinavische misdaadseries verscheen tussen 2007 en 2011 een bijzondere reeks die zich onderscheidde van het gebruikelijke stereotype van de gebroken, eenzame detective: Irene Huss. Deze Zweedse productie, gebaseerd op de romans van Helene Tursten, bracht een verfrissend nieuw perspectief naar het Nordic Noir-genre door een vrouwelijke hoofdpersoon te introduceren die daadwerkelijk haar leven op orde heeft.

Ander soort detective

Angela Kovács vertolkt Irene Huss met een natuurlijke authenticiteit die de personage geloofwaardig maakt. In tegenstelling tot de stereotype alcoholistische of gescheiden detective, is Huss een veertigjarige inspecteur die zowel professioneel als privé haar zaken goed voor elkaar heeft. Ze is gelukkig getrouwd met chef-kok Krister (Reuben Sallmander) en moeder van tweelingdochters Jenny en Katarina. Haar zwarte band in jiu-jitsu voegt een extra dimensie toe aan haar karakter – ze is fysiek sterk genoeg om zichzelf te verdedigen, maar gebruikt geweld alleen wanneer noodzakelijk.

Het team rond Huss, werkzaam bij de geweldsmisdrijven-afdeling in Göteborg, wordt geleid door Sven Andersson (Lars Brandeby) en bestaat verder uit collega’s Jonny Blom (Dag Malmberg) en Fredrik Stridh (Eric Ericson). De onderlinge dynamiek voelt natuurlijk aan, hoewel Huss nog steeds af en toe te maken heeft met mannelijke collega’s die niet enthousiast zijn over vrouwen in het korps.

Verhaallijnen

De serie bestaat uit twaalf afleveringen van circa 90 minuten elk, verdeeld over twee seizoenen. Het eerste seizoen uit 2007-2008 bevat zes afleveringen, gevolgd door nog eens zes in 2011. Opvallend is dat dit in Zweden oorspronkelijk niet als tv-serie werd uitgebracht, maar als direct-to-video films, waarbij alleen de eerste theatraal werd uitgebracht.

De verhalen variëren van onthoofde torso’s die aanspoelen op stranden bij Göteborg tot complexe moordzaken in de wereld van motorbendes, satanistische rituelen en online pokerbedrijven. Elke aflevering behandelt een zelfstandige zaak, hoewel er subtiele doorlopende verhaallijnen zijn rond Huss’ familieleven en persoonlijke ontwikkeling.

De uitvoering is degelijk zonder spectaculair te zijn. De Zweedse locaties, voornamelijk in en rond Göteborg, worden goed benut om de sombere sfeer te creëren die kenmerkend is voor Scandinavische thrillers. De cinematografie is functioneel en effectief, hoewel minder visueel opvallend dan latere Scandinavische producties.

Sterke en zwakke punten

De grootste kracht van de serie ligt in de gebalanceerde hoofdpersoon. Kovács’ vertolking van Huss is genuanceerd – ze toont een vrouw die competent is in haar werk zonder dat dit ten koste gaat van haar vrouwelijkheid of familieleven. Het is verfrissend om een detective te zien die niet bezwijkt onder het gewicht van persoonlijke trauma’s of verslaving.

Het tweede seizoen toont echter enkele tekortkomingen. Waar het eerste seizoen werd geprezen om zijn solide verhaalstructuur, beginnen er in het vervolg meer gaten en onlogische wendingen voor te komen. Enkele afleveringen eindigen op een manier die de geloofwaardigheid ondermijnt, met politiewerk dat grenst aan incompetentie.

Een terugkerend probleem door beide seizoenen heen is dat criminelen er vaak zonder echte consequenties vanaf komen. Dit patroon verzwakt de impact van de verhalen.

Vergelijking met andere Scandinavische politieseries

Irene Huss wordt vaak vergeleken met Kurt Wallander, en hoewel deze vergelijking vleiend bedoeld is, doet het de serie tekort. Waar Wallander diepgaand psychologisch onderzoek betreft van een man in crisis, is Huss meer een procedural waarin het oplossen van misdaden centraal staat. De serie mist de filosofische diepgang van Mankells werk, maar biedt wel een toegankelijkere kijk op politiewerk.

In vergelijking met andere Scandinavische series zoals “The Killing” of “The Bridge” is Irene Huss minder ambitieus qua thematiek en visuele stijl. Het is eerder vergelijkbaar met series zoals “Maria Wern” – degelijke misdaadseries die niet pretenderen revolutionair te zijn.

Na Irene Huss

De serie legde een basis voor meer diverse representatie in Scandinavische misdaadseries. Het succes van Irene Huss toonde aan dat publiek openstond voor vrouwelijke detectives die niet de gebruikelijke stereotypen volgden. Later zou dit leiden tot series zoals “Huss” (2021), die zich richt op Irene’s dochter Katarina.

Internationale erkenning kwam er wel, maar beperkt. De serie werd verkocht aan verschillende landen en kreeg vooral in Duitsland een trouwe fanbase. De boeken van Helene Tursten zijn internationaal nog succesvoller gebleken dan de televisieadaptatie.

Eindoordeel

Irene Huss is een degelijke, zij het geen baanbrekende bijdrage aan het Nordic Noir-genre. De serie slaagt erin een sympathieke, geloofwaardige hoofdpersoon neer te zetten in een wereld die vaak wordt gedomineerd door gebroken anti-helden. Angela Kovács’ vertolking is de grootste kracht van de serie, ondersteund door een goed team.

Voor liefhebbers van Scandinavische misdaadseries is Irene Huss zeker het bekijken waard, vooral het eerste seizoen. Het biedt comfortabele, voorspelbare entertainment zonder de emotionele zwaarte van series zoals Wallander. Het is televisie die je kunt waarderen zonder dat het je achtervolgt na afloop.

Bestel direct